නුඹ නැති එකම එක කවිය........

මම ගී ලීවෙමි..... කවි ලීවෙමි....... දිනක් මා මටත් නොදැනුවත්වම මම ලියූ ගීත සිතින් මෙනෙහි කළෙමි. පුදුමයකි!!!!....... මා ලියු සෑම ගීතයකම එක් වචනයක හෝ නුඹේ මතකය දැවටී ඇත.... මා එය සිතා මතා නොකලැයි මම බොරු නොකියමි. මට සමාවුව මැනවි.... මගේ ආදරය නුඹ නමින් කවි කළ මට සමා වුව මැනවි....

සමනළ යුගයේ ප්‍රේමය ප්‍රකශ කරගනු බැරි වූ, ඒක පාර්ශවික ප්‍රේමවන්තයා, තවත් එක් යුගයක ඔහුගේ වේදනාව මෙසේ කවිකම් කළේය.

මම නුඹ නො එන බව දනිමි. නමුත්..... නුඹ ගැන කවිකම් නොකරන්නට තරම්....., මගේ හිත...... මටම කීකරු නැත.


ලියා කවි දහසක්...
පුරා පත් ඉරු සහසක්....
පියා නෙත් මොහොතක්...
සොයමි නුඹ නැති එකම එක කවියක්
සැනසෙන්න මොහොතක්.....

වියන සේ පන් පැදුර නෙක හැඩ      දමා..
ගොතන සේ ගෙත්තමක් හැඩ වැඩ   නිමා...
බඳින පද වැල් නොවී සිතිවිලි          පමා...
නුඹ ගැනම වේ කළ මැනවි මට        සමා....

පෙමක් පොදි බැඳ හදවතේ හැඩ    දමා...
පුදනු පෙර ඉක්මන් වුනේ නුඹ       තමා...
රැගෙන ඔහු අත පලා ගොස් නොව පමා...
කළ මැනවි මේ අඳුරු සිහිනය        නිමා...

...................බඩා.......................